Σπαραγμένη Μνήμη

ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ

Μοναξιά, που καταπίνεις τα τοπία ένα-ένα
Κι ομίχλη έρποντας απ’ τα χωράφια του κάμπου
Ως τα ονειρόπληκτα σπίτια –καθυστερώντας
Στους καθρέπτες– ξυπόλητη στις παλιές δρύινες
Σανίδες με γυφτόκαρφα καρφωμένες –μια σταγόνα
Λιωμένο κερί κι από κοντά ένα χτύπημα με
Το τσιοκάνι– ν’ αντέχουν στις εποχές συντροφιά
Με τις φωτογραφίες των προγόνων στο τζάκι
Με περίτεχνες κορνίζες και χοντρά τζάμια
Μην τυχόν κι ανταμώσουν την Άνοιξη
Των χελιδονιών ψαλιδίζοντας το παρελθόν
Ψάχνοντας φωλιές για νεοσσούς ενώ οι γύρω
Λόφοι περικυκλώνουν τα σπίτια βυθίζοντας
Τις ρίζες τους στα μαντζάτα τα μαγειριά με
Τα τζάκια τις γάστρες και τις κρεμαστάλυσσους
Και τα πουλιά να πηδούν από κλαδί σε κλαδί
Τσιμπολογώντας δάκρυα από προσευχές κι
Ανυπόμονα φωνήεντα επαναλαμβανόμενων
Πρωινών εμβατηρίων παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις
Των μετεορωρολόγων για επιδείνωση

Των πρόσκαιρων καιρικών φαινομένων.