Ο ποιητής και ζωγράφος Νίκος Εγγονόπουλος γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 1907 στην Αθήνα. Θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους της γενιάς του ’30, ενώ υπήρξε και ένας από τους κύριους εκφραστές του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Σπούδασε στο Παρίσι και, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εργάστηκε ως μεταφραστής σε τράπεζα και γραφέας στο Πανεπιστήμιο, ενώ το 1940 μονιμοποιήθηκε στην Τοπογραφική Υπηρεσία του Υπουργείου Δημοσίων Έργων. Από το 1932 γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΕΜΠ, όπου μαθήτευσε κοντά στον Κωνσταντίνο Παρθένη, ενώ, παράλληλα, παρακολουθούσε μαθήματα βυζαντινής τέχνης στο εργαστήριο των Φώτη Κόντογλου και Ανδρέα Ξυγγόπουλου, μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη. Από το 1938 δίδαξε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Τα πρώτα δείγματα της ζωγραφικής του παρουσιάστηκαν το 1938 στην Έκθεση «Τέχνη της Νεοελληνικής Παραδόσεως». Την ίδια χρονιά σημειώθηκε και η είσοδός του στα ελληνικά γράμματα, με τη δημοσίευση μεταφράσεων ποιημάτων του Τριστάν Τζαρά και με την κυκλοφορία της πρώτης του ποιητικής συλλογής, με τον τίτλο Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν. Τον Νοέμβριο του 1939 πραγματοποιήθηκε η πρώτη του ατομική έκθεση ζωγραφικής. Το 1941 πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο. Το 1949 συμμετείχε στην ίδρυση του καλλιτεχνικού ομίλου Αρμός και συνεργάστηκε με την αρχιτεκτονική ομάδα του Δημήτρη Πικιώνη. Το 1954 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 27η Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1967 έγινε καθηγητής στο ΕΜΠ στο ελεύθερο σχέδιο, όπου και δίδαξε μέχρι το 1973. Το 1958 του απονεμήθηκε το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, ενώ το 1966 τιμήθηκε για το ζωγραφικό του έργο από το βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Γεωργίου Α΄. Το Κρατικό Βραβείο Ποίησης του απονεμήθηκε δεύτερη φορά το 1979. Το έργο του περιλαμβάνει, ακόμα, μεταφράσεις, κριτικές μελέτες και δοκίμια. Πέθανε το 1985.
