Δοκίμια για τη Λογοτεχνία

Ο ποιητικός χώρος του Ανδρέα Εμπειρίκου κυριαρχείται από το τρίπτυχο Έρωτας-Γυναίκα-Επιθυμία. Τα τρία αυτά σημαίνοντα, δεμένα στην ποιητική του με μια σχέση δυναμική και λειτουργική, αποτελούν για τον ποιητή τις κινητήριες δυνάμεις της ανασύνθεσης του κόσμου και του όντος. Η αναζήτηση της γυναίκας στο έργο του, κυμαίνεται ανάμεσα στην τρυφερότητα και στον αισθησιασμό. Γυναίκα-μητέρα , γυναίκα-«παιδίσκη» είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της γυναίκας – ιδανικού αντικειμένου.

Το δοκίμιο αναφέρεται στη σημαντική προσφορά του υπερρεαλισμού στην εξέλιξη λογοτεχνικών ειδών, και ειδικά του μυθιστορήματος, μια πτυχή του κινήματος λιγότερο προβεβλημένη, σε αντίθεση με την ποίηση και τη ζωγραφική, που συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο μέρος του ενδιαφέροντος και των προσπαθειών των πρωτεργατών του υπερρεαλιστικού ρεύματος.

Η μελέτη αυτή αφορά στην περίοδο 1911-1915, την πρώτη μεταφυσική περίοδο του ντε Κίρικο, η οποία καθορίζεται χρονικά από τη διαμονή του στο Παρίσι. Οι πίνακες της εποχής αυτής αποπνέουν την αίσθηση μιας παράξενης ονειρικής μετοίκησης, και στο θεατή δημιουργείται η εντύπωση πως βρίσκεται σε μια προβολή εικόνων, όπου το παρελθόν και το μέλλον συμπλέκονται σε μιαν απροσδιόριστη χρονική στιγμή.

Ο Μαγιακόβσκι υπερασπίζεται το δικαίωμα του ποιητή να φτιάχνει λέξεις και να μισεί τη γλώσσα που υπήρχε πριν από αυτόν. Δημιούργησε τις πρακτικές και διανοητικές προϋποθέσεις για απεριόριστη γλωσσική ελευθερία, και στο δοκίμιο αυτό αναφέρει επανειλημμένα πως είναι αδύνατον να χωρέσει η έκρηξη της επανάστασης στις ποιητικές και εκφραστικές δομές του παρελθόντος.

Στον τόμο συγκεντρώνονται τα κείμενα των ανακοινώσεων που έκαναν οι Νάνος Βαλαωρίτης, Δημήτριος Ι. Πολέμης, Πέπη Ρηγοπούλου, Μάρκος Δραγούμης, Ανδρομάχη Σκαρπαλέζου, Ιάκωβος Βούρτσης και Γιώργος Κεχαγιόγλου για τον Ανδρέα Εμπειρίκο, στις εκδηλώσεις-αφιέρωμα στον ποιητή, το καλοκαίρι του 1985 στη Χώρα της Άνδρου.