Ελληνική Ποίηση

Η παρούσα συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών του Γιάννη Πατίλη είναι η τρίτη σε διάστημα πενήντα τριών ετών από το 1970, χρονιά έκδοσης του πρώτου του ποιητικού βιβλίου Ο Μικρός και το Θηρίο. Τριάντα χρόνια μετά την έκδοση της δεύτερης συγκεντρωτικής του (1993), η τρίτη αυτή έκδοση έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό συμπεριλαμβάνοντας και την ικανή σε όγκο ποιητική του δουλειά μετά το 2000. Επίσης, αποκαθιστά την αρχική μορφή των πρώτων του ποιητικών συλλογών, αφού επαναφέρει δεκαέξι ποιήματα που είχαν εξαιρεθεί από τις προηγούμενες συγκεντρωτικές. Μικρές επίσης διορθώσεις έχουν γίνει σε τίτλους, λέξεις, στιχοποίηση και στίξη. Το σώμα των δέκα συλλογών τού τόμου συμπληρώνουν πλούσιες σημειώσεις και ευρετήρια καθώς και το δοκίμιο του ποιητή «Το Σπασμένο είναι πιο Ανθεκτικό | Στίχοι και σκέψεις για την ηλικία των ερειπίων», μια έκθεση, με ποιητικά παραδείγματα, των προσωπικών βιωματικών και ψυχοπνευματικών προϋποθέσεων της ποιητικής εργασίας του.

Στην όγδοη ποιητική του συλλογή, ο Βασίλης Κουγέας προχωρά ένα βήμα μπροστά τον μοναχικό άνθρωπο, που θεωρεί κριτικά ένα κόσμο που αργοσβήνει, τις αξίες και τα πιστεύω του, αναδεικνύοντας  όσα κατά τη γνώμη του αξίζουν να παραμείνουν στο προσκήνιο. Με συχνά καυστική γλώσσα αρκείται στο ελάχιστο και σημαντικό. Τα σημάδια της απώλειας και της φθοράς επανέρχονται επίμονα μέσα στον χρόνο που διανύεται με ταχύτητα. Με μια σχεδόν μπεκετική γλώσσα ο ποιητής δείχνει τον δρόμο που με ευθύτητα και ειλικρίνεια  επιλέγει. Έξι χρόνια μετά την τελευταία του ποιητική συλλογή Το τρυγόνι δεν ζει πια εδώ & Η ζωή με και χωρίς αγάπη, ο Βασίλης Κουγέας καταθέτει εκ νέου στην ποιητική παραγωγή του τόπου, τη συλλογή με τον τελεσίδικο(;) τίτλο Ποτέ πια, διασκεδάζοντας τη ματαιότητα και το αδιέξοδο.

ΠΡΟΑΥΛΙΣΜΑ

Από τα μεσάνυχτα ως τις τέσσερις το πρωί
δεν κουνιέται φύλλο συνήθως

χειμώνα καλοκαίρι

έτσι νομίζουν οι νεοσύλλεκτοι της βάρδιας

γιατί κανείς δεν τους είπε

γιατί κανείς δεν ξέρει

ότι τότε ακριβώς, κάπου εκεί κοντά

θα ξεσπάσει θύελλα κι αντάρα

έρχεται, λέει το πρωί, ο κορυδαλλός

να συντρίψει τα έργα των τρελών ανθρώπων

λέει η τρίλια τρελή από πάθημα

διότι εκεί που δείχνουν όλα ατιμώρητα

όλο αυθάδεια και υπερηφάνεια φούσκα

εκεί χτυπάει δυνατά η καρδιά

η οργή του αδικημένου.

Κλαδέψτε τα ποιήματα μην τα αφήσετε

Να πνίξουν τον κήπο τα σπίτια τα

Χθεσινά όνειρα με τις προεκτάσεις σε

Λαβωμένα πρωινά και τα νυσταγμένα

Μεσημέρια αφαιρέστε άρθρα προθέσεις

Συνδέσμους στην ανάγκη και συλλογισμένα

Φρούτα για να πετούν οι στίχοι ανάμεσα

Σε μισοκρυμμένες φωλιές με νεοσσούς

Και τον άνεμο να παίρνει μιαν ανάσα

Καθώς ξαπλώνει στα στιβαρά κλωνάρια

Των δεκαπεντασύλλαβων.

[…]

Προσπάθησα πολλές φορές να εξηγήσω

ποια απελπισία οδηγούσε

κάθε φορά στη λάθος κίνηση,

κοιτούσα το ιδρωμένο χέρι σου μέσα στο χέρι μου

κι ένιωθα τον παλμό της καρδιάς του σπουργιτιού

που ήθελε να φύγει αλλά και να μείνει

[…]