Ελληνική Ποίηση

Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΣΤΕΓΟΥ

 
[…]
2. Ορίζω ολόκληρο τον ορίζοντα
έχω τη δυνατότητα να κοιτάζω
τον έναστρο ουρανό τις νύχτες
είμαι ένα σκουλήκι του δρόμου
μια γάτα των κεραμιδιών
ένας σκύλος χωρίς κολάρο
κατουράω όπου βρω – τρώω ό,τι βρεθεί
δεν φοβάμαι τις κακοκαιρίες
μέρα νύχτα τριγυρνάω πάνω κάτω
σ’ όλες τις γειτονιές είμαι το φάντασμα
της καλοπέρασης – η κακιά συνείδηση
των καλώς εχόντων.

ΔΙΦΩΝΟ

 
1

 
(ό, τι μου είπες το πρωί:)

 
Μη με κοιτάς άλλο όπως το γεράκι τη λεία του
μπαίνει ο χειμώνας κι έμεινα χωρίς παλτό, πειθώ
ολονύκτια να περάσει το φιλί σε όρμους
μυστικούς μασχάλη και κλειδώσεις διπλή έκσταση

 
όπως πυγολαμπίδες οι λέξεις είναι χρυσάφι
αναβοσβήνουν μέσα μου «έλα ξανά κοντά μου»
στα έγκατα της ώρας δώσε μου και πάλι τον ειρμό
νυχτέρι επινόηση θαυμάτων η αλήθεια

 
βάρδια στη ζώνη των ονείρων – πρόσεχε τις πληγές –
εξαίσια μέλη θέλουν φως και νύχτα να ζήσουν·
πατρική σιγή τώρα ο ουρανός, ξημερώνει

 
λάμπουν τα δάκρυα στο μαξιλάρι, κοίτα πέτρα
το ρήμα, στην πλάτη μου διαβάζεις τ’ όνομά σου
όχι στίγμα ή ευλογία αλλά πειθώ, βία.

ΕΤΣΙ ΤΟ ΕΙΠΑ
Το φεγγάρι ήταν μέσα στο δειλινό·
Το κοίταζα ακόμα με τις αισθήσεις της μέρας,
Άρχιζα γύρω να νιώθω τους δεσμούς του
(Στο λιθόστρωτο, στις σκάλες, στα κατώφλια).
Από την πόρτα μού μύρισε βασιλικός.
—Αχ φτάνει αυτό για μια ζωή! (έτσι το σκέφτηκα)
Κι έληξε η άρνηση, ο ιδρώτας δρόσισε
Τόσο εύκολα, καθώς θυμήθηκα ποιος είμαι.
—Πηγαίνετε! Ας μείνει μόνο αυτό τ’ αηδόνι,
Και οι άλλες καθαρές φωνές (έτσι το είπα)
Κι ό,τι στον κόσμο ξέρει τι είναι: το φεγγάρι,
Το κυπαρίσσι, ο άνεμος, ο ποιητής.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ

 
Διαβάτη βλέπω ότι έχεις πέσει σε μια μεγάλη
περισυλλογή βλέποντας τ’ όνομά σου επάνω σ’ ένα
μνήμα – ενώ γνωρίζεις ότι στην πραγματικότητα
απολαμβάνεις τα χάδια, τη χλιδή, στο σπίτι της
ωραίας Ανακτορίας, που για χάρη της βρισκόμαστε κι
οι δυο μας εδώ πέρα, σε κάποιον απ’ τους μύριους
κόσμους της πιθανότητας που επιθυμούμε όλοι.

«Είναι περίεργο, αλλά όσο και να περνάν τα χρόνια, μόλις βρεθώ κοντά σε θάλασσες, σε βράχια, σε πλεούμενα, ξαναδοκιμάζω το ίδιο αίσθημα οικειότητας που αισθανόμουνα πάντα από μικρό παιδί· κάτι το γνώριμο, και το φιλικό. Αυτό βέβαια οφείλεται στον τρόπο που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια.»
Το κείμενο του βιβλίου αποτελεί καταγραφή της αυτοπαρουσίασης του Οδυσσέα Ελύτη, όπως αποτυπώθηκε στο ντοκυμαντέρ του 1980 Οδυσσέας Ελύτης.