Το Γήπεδο Γέρνει

Ερώτηση

 
Στο δρόμο σιωπή.
Είναι άλλωστε περασμένη η ώρα.
Κι όμως κάπου μέσα μου
Ταμπούρλο η μοναξιά
Να κηδεύει την ημέρα που έφυγε
Να νανουρίζει την καινούργια που έρχεται.

 
Σχίζω το ένα χαρτί μετά το άλλο
Κι αυτό που διαβάζεις σχισμένο είναι
Σε κομμάτια – λεπίδες
Που η καθεμιά χάραξε πάνω μου
Ένα όνομα ξεχασμένο
Για μένα που αρνούμαι να κοιμηθώ
Μην και χάσω το τέταρτο της μέρας.