MENUMENU
Εξαντλημένο
ΥΠΟΚΟΣΜΟΣ
Το υπό του κόσμου ξεγελάει
Και ότι το σ’ αγαπώ υπόσχεται ζωή
Υπό τον κόσμο λεν πως απολήγουνε οι μελανές αφές
και πάλι από κει ορμώνται δαίμονες
τα πάθη του κακού
κρύφια τάχα τρυπώνουνε σε λέξεις τρυφερές
και την ευφρόνη εμπαίζουνε και την ψυχή
-την σύλληψη του κόσμου
Κοίταξε όμως
Βγαίνουν ήμερα τα φαντάσματα των ξεχα-
σμένων λόγων σε λέξεις που εκστομίζονται
στις συλλαβές τους παρεισφρήουν και σαν
εικόνες κατακλύζουν σαν παρόν μιλούν
πως έζησα
Γι’ αυτό λέω και ζω.
