MENUMENU
Εξαντλημένο
ΜΟΝΑΞΙΑ
Η μοναξιά είναι σαν τη βροχή.
Από τη θάλασσα προς τα βράδια ανεβαίνει·
από κάμπους που μακρινοί είναι και χαμένοι
πάει προς τον ουρανό, όπου κατοικεί
πάντα. Κι από τον ουρανό στην πόλη σαν βροχή
πέφτει. Μες στις αβέβαιες ώρες, προς το πρωί
όταν οι δρόμοι όλοι στο σπίτι σε γυρίζουν,
κι όταν τα σώματα που δεν βρήκαν τίποτα χωρίζουν
θλιμμένα κι απογοητευμένα· κι ακόμη, όταν οι
άνθρωποι, που ο ένας τον άλλον μισούνε,
πρέπει στο ίδιο κρεβάτι κι οι δυο να κοιμηθούνε:
πάει τότε η μοναξιά όπου παν κι οι ποταμοί…