Ποιητικά

ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ

Μοναξιά, που καταπίνεις τα τοπία ένα-ένα
Κι ομίχλη έρποντας απ’ τα χωράφια του κάμπου
Ως τα ονειρόπληκτα σπίτια –καθυστερώντας
Στους καθρέπτες– ξυπόλητη στις παλιές δρύινες
Σανίδες με γυφτόκαρφα καρφωμένες –μια σταγόνα
Λιωμένο κερί κι από κοντά ένα χτύπημα με
Το τσιοκάνι– ν’ αντέχουν στις εποχές συντροφιά
Με τις φωτογραφίες των προγόνων στο τζάκι
Με περίτεχνες κορνίζες και χοντρά τζάμια
Μην τυχόν κι ανταμώσουν την Άνοιξη
Των χελιδονιών ψαλιδίζοντας το παρελθόν
Ψάχνοντας φωλιές για νεοσσούς ενώ οι γύρω
Λόφοι περικυκλώνουν τα σπίτια βυθίζοντας
Τις ρίζες τους στα μαντζάτα τα μαγειριά με
Τα τζάκια τις γάστρες και τις κρεμαστάλυσσους
Και τα πουλιά να πηδούν από κλαδί σε κλαδί
Τσιμπολογώντας δάκρυα από προσευχές κι
Ανυπόμονα φωνήεντα επαναλαμβανόμενων
Πρωινών εμβατηρίων παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις
Των μετεορωρολόγων για επιδείνωση

Των πρόσκαιρων καιρικών φαινομένων.

Η παρούσα συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών του Γιάννη Πατίλη είναι η τρίτη σε διάστημα πενήντα τριών ετών από το 1970, χρονιά έκδοσης του πρώτου του ποιητικού βιβλίου Ο Μικρός και το Θηρίο. Τριάντα χρόνια μετά την έκδοση της δεύτερης συγκεντρωτικής του (1993), η τρίτη αυτή έκδοση έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό συμπεριλαμβάνοντας και την ικανή σε όγκο ποιητική του δουλειά μετά το 2000. Επίσης, αποκαθιστά την αρχική μορφή των πρώτων του ποιητικών συλλογών, αφού επαναφέρει δεκαέξι ποιήματα που είχαν εξαιρεθεί από τις προηγούμενες συγκεντρωτικές. Μικρές επίσης διορθώσεις έχουν γίνει σε τίτλους, λέξεις, στιχοποίηση και στίξη. Το σώμα των δέκα συλλογών τού τόμου συμπληρώνουν πλούσιες σημειώσεις και ευρετήρια καθώς και το δοκίμιο του ποιητή «Το Σπασμένο είναι πιο Ανθεκτικό | Στίχοι και σκέψεις για την ηλικία των ερειπίων», μια έκθεση, με ποιητικά παραδείγματα, των προσωπικών βιωματικών και ψυχοπνευματικών προϋποθέσεων της ποιητικής εργασίας του.

Κλαδέψτε τα ποιήματα μην τα αφήσετε

Να πνίξουν τον κήπο τα σπίτια τα

Χθεσινά όνειρα με τις προεκτάσεις σε

Λαβωμένα πρωινά και τα νυσταγμένα

Μεσημέρια αφαιρέστε άρθρα προθέσεις

Συνδέσμους στην ανάγκη και συλλογισμένα

Φρούτα για να πετούν οι στίχοι ανάμεσα

Σε μισοκρυμμένες φωλιές με νεοσσούς

Και τον άνεμο να παίρνει μιαν ανάσα

Καθώς ξαπλώνει στα στιβαρά κλωνάρια

Των δεκαπεντασύλλαβων.