Ποιητικά

ΜΟΥΣΕΙΟ

 
Μικρογραφίες ονείρων
Προσεκτικά τοποθετημένες σ’ ερμάρια
Χλευάζουνε σιωπηλά τις καταστροφές των αιώνων.

 
Βουίζοντας στον αέρα η σφίγγα χρυσή
Ο διπλούς πέλεκυς – σαν άγγελος με το πλάι
Το πουλί που του άναψε φιτίλι ο άνεμος
Δυο κουβαρίστρες με την αόρατη κλωστή τους
Να δένει έναν έναν τους επισκέπτες
Εδώ…

 
Μπροστά απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
Που ολοένα δείχνει να πλησιάζει
Κι ολοένα ν’ απομακρύνεται γενειοφόρος θεός των ήχων
Μοιράζοντας κλωνάρια, κλωνάρια σιωπή.

ΛΕΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Την ώρα που άναβαν οι λύχνοι,

βλέπει –πάν’ απ’ τη Βόρεια Πύλη–

του Θεού το δάχτυλο. Να δείχνει

μιαν υ π ε ρ β α τ ι κ ή καμπύλη.

Και (στη μεσσηνιακή πολίχνη)

από την Ύλη στην Αντιύλη

πέταξε· και δεν άφηκε Ίχνη.

Μονάχα η φλόγα (απ’ το καντήλι)

κάθε Χριστού, όταν σουρουπώνει,

σκάβει (τα Τείχη) και τον βρίσκει…

Λειώνουν  των γυναικών οι πόνοι

Στις μπατανίες· και γίνονται Ίσκιοι –

τα βράδια –  όπου γυαλίζουν…

μόνες…,

λάφυρα από παλιούς αγώνες.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

 
Ι
Στα ποιήματά μου πολλές φορές θα συναντήσεις
Τις λέξεις: Νεμέρτσκα δάσος βελανιδιά
Βατομουριές όμως τ’ όνομά της μονάχα μια φορά
Καθώς χαμογελώντας διασχίζει ντυμένη
Στ’ άσπρα τους γκρίζους φράχτες των στίχων μου
Ανθισμένο γιασεμί στο σκοτεινό όνειρό μου.

Σ Ο Ν Ε Τ Τ Ο Δ Ε Κ Α Τ Ο Τ Ε Τ Α Ρ Τ Ο

 
Ψυχή μου εξήλθεν εν λόγω αυτού.
Άσμα Ασμάτων Ε’ 6

Ήχος ρυακιού που γαργαροκυλάει
από λόφους με παχιό χώμα αφράτο
του γρασιδιού…· το αεράκι που μιλάει
με το κλαδί το μόλις τώρα -να ’το!-

πρωινό…· η γαλήνη που απλώνεται πλάι
μετά τη μπόρα γαλανή…· και, κάτω,
κρύφιο στρουθίο που λέει και προμηνάει
την αυγή καθαρότατη, δροσάτο

το αστέρι…· μα και ό, τι φθαρτό άλλο τύχει
στην ανθρώπινη κράση, οπού βαρύνει
πλέα,… δεν συγκρίνονται της φωνής σου οι ήχοι,

τι ως έστερξε και να γρικήσω ακόμα,
απώλεσε η ψυχή μου πάσα ειρήνη
και η καρδιά μου -κεράκι- έγινε λιώμα.