Ποιητικά

ΚΑΙ ΜΕΣ ΑΠ’ ΕΝΑΝ ίασπι μικρό

 
τη νύχτα θα σε βλέπω

 
όπως δεν έκλαψες έτσι ποτέ

 
βαθιά όπως δεν μου ’πες

 
κι έλυσες όρκο που δεν χύθηκε

 
αίμα σταλιά.

ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΩΝ ΦΑΙΑΚΩΝ

Πες μου το πάλι πως θα με θυμάσαι κι εγώ θα σε πιστέψω.

Ποιος θα μπορούσε αλήθεια να κρατήσει το τιμόνι σε τούτους

τους καιρούς;

Χάλασε κι η πυξίδα χαθήκαν  οι προορισμοί

τα κύματα σηκώθηκαν ως το μυαλό σβήσανε οι αιώνες

τόσες πατρίδες τόσες προσπάθειες μέσα μου καμένες.

Ασ’ τους ανέμους να μας πάνε όπου θέλουν

ασ’ τους ανέμους και το τυφλό κρασί

το ματωμένο φως πάνω στα χείλη σου, το ψέμα κι η ομορφιά σου

πες μου το πάλι

πες μου το πάλι πως θα με θυμάσαι κι εγώ θα σε πιστέψω.

ΜΙΣΗ ΩΡΑ

 
Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω
ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα
όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.
Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο
για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.
Έτσι στο μπαρ προχθές —βοηθώντας κιόλας
πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός—
είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.
Και το κατάλαβες με φαίνεται,
κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.
Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί
μ’ όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα,
χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,
χρειάζονταν να ’ναι το σώμα σου κοντά.