Ελληνική Ποίηση

ΔΕΝ ΞΕΡΩ τον κόσμο 
Πριν απ’ την πτώση του.
Ξέρω μόνο την πτώση .
Γι’ αυτό καθημερινώς την εορτάζω.
Ιδίως τα μεγάλα φωτεινά μεσημέρια.
Όταν κάθομαι στις ερημωμένες πλατείες
Και χαϊδεύω με τα μάτια μου
Αυτά τα θρύμματα.
Τις απτότατες αποδείξεις
Της ζωής μου.
(Αφού ζωή είναι αυτό 
Που θρυμματίζεται.)

(ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ;)

 
Κουράστηκα με τα σημεία της στίξεως.

 
Θα καταργήσω τις τελειωτικές τελείες
τις υποχθόνιες παρενθέσεις
τα κόμματα που ορίζουν την ανάσα μου.

 
Θα καταργήσω τα ληστρικά εισαγωγικά
την τεμαχιστική μανία της παύλας
και το θαυμαστικό που μ΄ εξαπάτησε.

 
Θα επιτρέψω το πλησίασμα των λέξεων
θα ανατρέψω τις συντριπτικές έννοιες
θα μετατρέψω το ερωτηματικό σε βεβαιότητα.

 
Ας πει κι γλώσσα μια φορά τη γνώμη της.

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ

 
Από σειρήνες σκεπασμένες ή άλλο ηχητικό
Μαρτύριο, σ’ ένα μόνιμο πια πόλεμο,
Ή σαν ν’ ανήκουν ως κι αυτές στην Ιστορία
Οι φωνές απ’ τα τζιτζίκια σε δυο
Άνισους χρόνους —ζήσε ζήσε—
Γίνονται μυστικές φωνές· και διαφορετικά ειπωμένο
Φωνές που εσύ μονάχα ακούς σαν ένα χάρισμα
Σαν τα υπερφυσικά ακροάματα παλαιότερων καιρών.

 
Παρόμοια μυστικά κάποιες ώρες ακούς
Και τις φωνές απροσδιόριστων πλασμάτων μα υπαρκτών·
Και τόσο είναι εντονότερες αυτές
Όσο πιο απόμακρο αισθάνεσαι τον τερατώδη ορυμαγδό
Συντονισμένος στη μυστική σου ακρόαση·
Ως μέσα στον εγκέφαλό σου τις ακούς με σαφήνεια
Ο τελευταίος εσύ δέκτης φωνών.
Ας είναι εκείνες το μαρτύριό σου.

ΚΑΙ ΜΕΣ ΑΠ’ ΕΝΑΝ ίασπι μικρό

 
τη νύχτα θα σε βλέπω

 
όπως δεν έκλαψες έτσι ποτέ

 
βαθιά όπως δεν μου ’πες

 
κι έλυσες όρκο που δεν χύθηκε

 
αίμα σταλιά.