Δοκίμια για τη Λογοτεχνία

Στον ανά χείρας τόμο έχουν συγκεντρωθεί μικρά δοκίμια ποιητικής και κείμενα για την ποίηση. Πεποίθηση του συγγραφέα, ο οποίος δημοσιεύει ποίηση από το 1973, είναι ότι η ποιητική γραφή εξακολουθεί να διευρύνει εννοιολογικά τον κόσμο, αποδίδοντας,εντέλει, τη δίκαιη διάστασή του. Ως το κατεξοχήν αντίβαρο στη μονοδιάστατη αγωγή των προσώπων ή των α-προσώπων, η ποιητική γραφή προτείνει αναβάθμιση των λειτουργιών της ίδιας της συνείδησης. Στην εξαιρετικά δίσημη αυτή χρονική συγκυρία, όπου ο κόσμος, εκτός των άλλων, βιώνει τη μία διάψευση μετά την άλλη, η ποίηση μπορεί να μας δείξει, μέσα από το δάσος των συμβόλων, τη βαρύνουσα αλήθεια της ύπαρξης.

Οι μελέτες που περιλαμβάνονται στον τόμο αυτόν καλύπτουν την περίοδο από το 1994 έως το 2018 και διερευνούν εκείνο που ενυπάρχει στο έργο τέχνης ως μυστικό, ως πηγή ανησυχίας για τις βεβαιότητες του αναγνώστη / θεατή. Από τη συγκριτική ποιητική και τις θεωρητικές και μεθοδολογικές προσεγγίσεις της συγκριτικής προσέγγισης λογοτεχνίας, κινηματογράφου και σκηνικής πράξης, μέχρι τη φιλμική ανάλυση και την εν θερμώ «ανάγνωση» θεατρικών παραστάσεων, ο τόμος αυτός μπορεί να διαβαστεί ως εργαλείο μεθόδου και ταυτόχρονα ως «αναγνωστική αποκοτιά».

Η διατάραξη της ησυχίας του αναγνώστη και του θεατή από το ίδιο το έργο (μυθιστόρημα, φιλμικό κείμενο, θεατρική παράσταση) είναι η θεματική που συνδέει μεταξύ τους τα κείμενα του παρόντος τόμου, τόσο αυτά που δημοσιεύονται ως επεξεργασμένες, εμπλουτισμένες και εν μέρει αναθεωρημένες εκδοχές της πρώτης τους δημοσίευσης όσο και εκείνα που παρουσιάζονται εδώ για πρώτη φορά.

Πυρήνας του βιβλίου είναι μια διάλεξη που έδωσε ο Λεό Λόβενταλ το 1981 στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου με τίτλο «Μία ανασκόπηση της κοινωνιολογίας της λογοτεχνίας», όπου ασχολείται με την κριτική θεωρία, τη λογοτεχνία ως τέχνη και ως μαζική κουλτούρα, την κοινωνική ένταξη του ατόμου, την ιστορία των δεινών και των παθών του. Το βιβλίο πλαισιώνεται από εισαγωγή του Jürgen Habermas, μια συζήτηση του Λόβενταλ με τον Helmut Dubiel για το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών της Φρανκφούρτης και βιογραφικά στοιχεία για το συγγραφέα.

Το τι αποτελεί ιερό στην ποίηση του Τάσου Πορφύρη δεν είναι δύσκολο να το διακρίνουμε. Είναι η καταγωγική μνήμη της δύσβατης ηπειρώτικης ενδοχώρας, αλλά και των πλασμάτων της που έζησαν και ζουν εκεί. Για τη φαντασία του ποιητή, η ορεινή πατρίδα, η μουσική της παράδοση, οι ελεγειακοί της ρυθμοί, το μοιρολόι και το πένθος, υπήρξαν ένα είδος ακίνητου κέντρου. Ένα σημείο προς το οποίο είναι στραμμένος μόνιμα, όπως σε μαγνητική πυξίδα, ο νόστος του.