Ελληνική Ποίηση

Ταξινόμηση κατά:
  • Γραφέως Kάτοπτρον Πατίλης Γιάννης

    8,00 

    ΟΜΟΡΦΗ ΛΥΡΑ

     
    Μνήμη Μήτσου Παπανικολάου

     
    Καθώς αέρας
    Πέτρες που έχτισε ο άνεμος
    Το στάχυ θ’ αντέξει;
    Το φύλλο του καλαμποκιού;
    Η μέρα περνά
    Με τους μεγάλους καθρέφτες της σιγής στα φτερά της
    Πάνω απ’ τα έρημα μέρη του Καλοκαιριού
    Παίρνει τα λίγα αγκάθια
    Τις πέτρες χαϊδεύει
    Αυτές που έχτισε ο άνεμος
    Καθώς ταξιδεύει
    Ενώ απ’ τα ψηλά βουνά κατεβαίνει
    Σκοτεινός ο Χειμώνας
    Ζητώντας ταυτότητες.

  • Παράφραση της Νύχτας Βέης Γιώργος

    8,00 

    ΕΚΔΡΟΜΗ

     
    Πιστεύω πως τα τοπία ορίζουν την τύχη μας
    είναι εκεί – χάρτες φανταστικοί που μας περιέχουν
    αναπνέουν με τους πόρους των σωμάτων τα λεπτά φύλλα
    μεγαλώνουμε μαζί με τα δέντρα
    περπατάμε μαζί στα ίδια όνειρα
    βουνά χαμηλά μές στο πρωινό φως, δάση διαφανή
    ξετυλίγονται αθώα στην αρχή τα μονοπάτια
    μετά ο αέρας θα σβήσει τα ίχνη, θα χαθείς
    το βάρος των ημερών που έζησες
    ένα κομμάτι ασβέστης στην είσοδο της σπηλιάς.

  • Ημέρια Νύχτα Κυρτζάκη Μαρία

    9,00 

    [Ε.’]

     
    Η καλοσύνη του σαν νύχτα με χωράει
    Ο έρωτάς του σαν σώμα αφίλητο.
    Από το βάθος της ημέρας με πλησίασε
    άντρας σαν φύσημα ανέμου
    τους κόκκους μου σαν στρόβιλος εμπέρδεψε
    σύννεφο απλώθηκα να τον χωρέσω.

     
    (Σαν έρημος το θαύμα μου περνώ στην ιστορία)

  • Όταν το Σώμα Ποιήματα (Επιλογή) 1963-1988 Αγγελάκη-Pουκ Kατερίνα

    Εξαντλημένο

  • O Θησαυρός των Βαλκανίων Χουλιάρας Γιώργος

    8,00 

    ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΠΟΛΗ

     
    Οι προβολείς των στρατιωτικών αυτοκινήτων
    λεκιάζουν τους λευκούς τοίχους των εκτελεσμένων

     
    Βαθύτερα μες στο σκοτάδι του μέλλοντος
    με σπρώχνουν τα φλας των φωτογράφων

     
    Στο φως των γονατισμένων μαύρων φορεμάτων
    στην υγρή αγκαλιά του χώματος
    καθώς ξεπλένονται κορμιά μελανιασμένα

     
    ένα σαπούνι ξέφυγε στ’ αυλάκι του, κυλάει,
    πάνω του κάποια μέρα
    θα γλιστρήσει το καθεστώς

  • O Kακός Aέρας Καλοκύρης Δημήτρης

    Εξαντλημένο

    XIX.
    ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΤΟΥΣ ΒΙΟΥΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ
    ΔΟΞΑΣΙΕΣ. Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΝΑΧΩΡΕΙ.
    […]
    *
    Το νόμισμα σου επιβάλλει
    τη γεύση πως δαγκώνεις
    μια κηλίδα κενού.
    Όπως σου άφηνε άλλοτε
    μια υγρασία παράξενη στη χούφτα
    σα να χαιρέτησες άνθρωπο του νόμου.
    Και συλλογίζεσαι ότι το φίδι
    θα ρουφήξει μια μέρα τη θάλασσα
    αλλά και πως η θάλασσα
    θα καταπιεί σαν ποτάμι το φίδι
    ενώ θα τρεμοσβήνει ακόμα
    η φλογίτσα στο κεφάλι του
    διαιωνίζοντας το Αίνιγμα του Λύχνου.

  • Tο Iερό Kενό Δαράκη Ζέφη

    11,00 

    (Το απόμερο κλάμα)

     
    V

     
    Το απόμερο κλάμα
    Κι όμως σα να ’ταν χτες τα περασμένα…
    Αυτή η θάλασσα που ανάσαινε κι ανέβαινε λυγώντας το κορμί της
    ως το λαιμό μου και μέσα της χανόμουν
    Κι ύστερα ο ήλιος να κυλάει σαν ξεχασμένη χάντρα στα ξύλινα
    ζεστά πατώματα και τ’ αηδόνια του κήπου βυθισμένα στο πιο
    λαμπρό σκοτάδι της φωνής τους
    Σα να ’ταν χτες τα περασμένα
    που εμπόδιο δε στεκόταν τ’ όνειρο μπροστά μου να περάσω
    Όλα ανοιγμένα στην πανέμορφη πληγή
    Καταρράκτες δακρύων και φως η αγάπη
    Διάφανες πάνω στο κορμί μου οι μέρες Σα δέντρο πορφυρό
    καιγότανε η δύση – εκεί στο κύμα μπροστά
    Εκεί – στα χαμηλωμένα βλέφαρα της αγάπης
    πάνω από όστρακα ξάφνου ανοιγμένα
    Εκεί – στις χαμηλόφτερες βάρκες

  • Κριναγόρας Mορφή στα Nέα Eλληνικά: Oδυσσέας Ελύτης Ελύτης Οδυσσέας

    15,00 

    (αν τ ολίαι δύσιες)

     

    μβ’

    Άγια  πνοή  της  μεγάλης που τον κόσμο

    αυτόν λικνίζει δύναμη   παρακαλώ   και

    στους άλλους    που τη θάλασσα του Αιγ

    αίου να περάσουν πάνε  καλοσυνάτη το

    ίδιο να φανείς          όπως σε μένα     που

    ταχιά φερμένον από αγέρηδες της Θρακ

    ης   έστερξες   λιμανάκια εξαίσια να προ

    σφέρεις

  • Ποιήματα, 2 (1965-1974) Βαλαωρίτης Nάνος

    14,00 

    (ΚΥΡΙΟ ΣΩΜΑ)
    ΧΧΙ
    Αλλά εκεί με πρόσμενε αυτός που δε με γνώριζε
    Εκείνος που δε μ’ άφηνε να μπω στον εαυτό μου
    Μαύρο λιοντάρι μούγκριζε και μ’ έδιωχνε από μπρος μου –
    Μέσα στη λίμνη φάνηκε ο άλλος εαυτός μου
    Με μια γενειάδα κάτασπρη όπως του κοσμογέροντα
    Απ’ τα πριν γνωρίζοντας τη σκέψη μου μού απάντησε
    «Πρέπει να κάνεις τρεις φορές το γύρο του εαυτού σου
    Μια να σου φύγει η εντύπωση πως είσαι μόνο ένας
    Δυο για να δεις πως ήτανε άλλοι χιλιάδες μέσα σου
    Τρεις για να βρεις την άκρη σου το μέρος που τελειώνεις».
    Και σώπασε ο απέραντος που ήταν σαν πέτρα μέσα μου
    Και τρεις φορές ξεκίνησα και τρεις φορές επέστρεψα
    Αλλά δεν βρήκα τίποτα που κιόλας να μην το ‘ξερα
    Και κάθισα και θρήνησα για όλα αυτά που ήξερα
    Για κείνο που δεν ήμουνα στα μάτια του εαυτού μου.

  • Kαλούς Eνιαυτούς Mάρκο Ηλιοπούλου Ιουλίτα

    8,00 

    ΟΥΡΑΝΟΙ ΑΠΟ ΚΟΒΑΛΤΙΟ και μεγάλες πέτρες αι-
    ώνες τώρα Μάρκο που λατρεύω μυστικά στις Κε-
    χριές το πρώτο έψιλον με όμοια πριν των πεύκων
    κινήματα άνεμος και μετά ουρανός ανοιχτός ν’ α-
    φήσουν οι πετρίτες μεσάνυχτα το μέλλον τους στην
    κοιλιά μου.

  • Tα Pω του Έρωτα Ελύτης Οδυσσέας

    15,00 

    ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ

     

    Εδώ στου δρόμου τα μισά
    έφτασε η ώρα να το πω

    Άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ

    γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα

     

    Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
    το λέω και τ’ ομολογώ

    Σαν να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ
    μες στη ζωή πορεύτηκα

     

    Όσο κι αν κανείς προσέχει

    όσο κι αν τα κυνηγά
    Πάντα πάντα θα ‘ναι αργά
    δεύτερη ζωή δεν έχει.