Ελληνική Ποίηση

Ταξινόμηση κατά:
  • Tο Μέτρο της Κραυγής μας Φωκάς Νίκος

    9,00 

    ΣΥΝΝΕΦΑ

     
    Πλατεία Ακακιών 1944

     
    Το σύννεφο πιο μαγικό κι απ’ το φιλί
    Μ’ έκανε ν’ αποσπαστώ απ’ το στόμα σου
    Έτσι που το ‘δα με την κόχη του ματιού·
    Ήταν μια στιγμιαία προδοσία
    Απ’ τις γνωστές των ποιητών.

     
    Γιατί ποιος απ’ τους υπαρκτούς θνητούς ανθρώπους
    Αν όχι κάποιος ποιητής
    Μα κι απ’ τους άλλους τους πλασματικούς
    Που συναντούμε στα βιβλία, ποιος άφησε ποτέ
    Ένα φιλί για ένα σύννεφο;

  • Από το Ένα στο Δύο Ηλιοπούλου Ιουλίτα

    9,00 

    λ

     
    Μια λέξη δύσκολη να σε προφέρει – «αγάπη».

     
    Το χέρι σου δείχνοντας τη σιωπή. Ψηλαφώντας το χέρι σου
    ουρανούς σε μιαν ανάσα στους μικρούς εμφυλίους μοιράζο-
    ντας την κραυγή.

     
    Το χέρι σου στόμα το χέρι σου λάκτισμα ματώνοντας το δι-
    κό μου μαχαίρι. Βαθύς κι απαλός και άυπνος ύπνος το χέρι
    σου κατάσαρκα το χέρι σου με φορά με κοιμάται.

     
    Οδύρονται και κτυπούν τα σκοτάδια το χέρι σου αγρίμια το
    χέρι σου νήπια· δυνατά το χέρι σου που του γίνομαι χέρι.
    Το χέρι σου αγάπη μου – η αγάπη.

  • Φρυκτωρία Βασιλάκος Νίκος

    8,00 

    ΕΠΙΜΥΘΙΟ

     

    Βουστροφηδόν

    θα ακυρώσω τα αδιέξοδα.

    Τελετουργικά

    θα ενταφιάσω τα τυμπανιαία πτώματα

    των παλιών μου προσδοκιών.

    Με ηρεμία και σιγουριά

    θα πυροδοτήσω τους μηχανισμούς της άρνησής μου,

    σε μια ωραία, μεγάλη,

    αντίστροφη έκρηξη.

    Χιλιάδες θραύσματα θα συγκλίνουν ακτινωτά στο κέντρο,

    το αληθινό μου πρόσωπο

    ανασχηματίζοντας.

    Ακέραιος και ανάλλαχτος,

    Θα επιστρέψω, επιτέλους,

    κοντά σου.-

  • O Μύθος της Καθέτου Φωκάς Νίκος

    9,00 

    Φωτογραφική

     

    Κυττάζω οφθαλμοπορνικά σαν άλλος

    Τέλλος Άγρας κι εγώ

    την πέτρα του Λυκαβητού

    το φως, τα πρόσωπα.

     

    Άπειρα πλάγιες, άπειρα μοναχικές

    λήψεις της ζωής —

    τόσο καθυστερημένες πια

    για εμφάνιση.

    1975

  • Προβολέας στα Mάτια Φωκάς Νίκος

    9,00 

    Ο Υμηττός (β’)

     
    Ανάμεσα από πολυκατοικίες ξενοδοχεία
    Που μάχεσαι σαν εφιάλτη σου
    Σαν μέσα από πόρτες μισάνοιχτες
    Όπου σταθείς βλέπεις τον Υμηττό τόσο κοντά
    Αισθάνεσαι τόσο κοντά το ζωντανό παλμό του.

     
    Είναι άραγες αυτός ο λόγος που
    Όταν τον κοιτάς ας πούμε από το Φάληρο
    Είναι όμοια σα να βρίσκεσαι στο Κεφαλάρι;
    Ή μήπως επειδή δεν έχει καμιά σημασία η γωνία
    Απ’ την οποία βλέπουμε την ομορφιά;

  • Χρυσαλλίδα στον Πάγο Βέης Γιώργος

    9,00 

    ΠΡΩΙΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΜΟ

     
    Δ.

     
    Το εγκώμιο, το ανεκλάλητο του αρχαίου βλέμματος
    προς την ύλη, την πυρακτωμένη ελιά,
    κύματα υπομνήματα της αγάπης προς τον κόσμο
    στο Ηραίον αφουγκράζονται τις πέτρες –
    μελάνωμα ή μελανιά στην πλάτη
    που γύρισε απότομα στο όνειρο
    κεφάλι αμετανόητο γι’ αστέρια και δικαίωση.

  • Eρμηνεία της Πόλης Γραμμένος Τάκης

    8,00 

    (ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ)

     
    Ι

     
    Κατασκευάζει ο καιρός προοπτικές αθανασίας
    με τη μορφή αιμάτινων παραπετασμάτων στις πεδιάδες
    άνοιξη νωρίς το απόγευμα
    κυρίως στο ύψος των ανθέων του ηλίου
    υπό την επήρειαν του βλέμματος του Θεού
    και των κακών ανθρώπων που φωνάζουν τις απόψεις τους.

     
    Κάθε τι εξηγεί τα πάντα
    και ό,τι αποκαλείται νόημα ή λέξη
    είναι πέταλο άνθους που τρέμει
    και απορεί για την καταστροφή του καιρού.

     
    (Άνοιξη ’92)

  • Journal of an Unseen April Ελύτης Οδυσσέας

    14,00 

    FRIDAY, 10 b

     

    Somewhere, it seems, they’re having fun

    Though there are no houses or people anywhere

    I hear guitars and other laughter that’s not nearby

     

    That may even be very far off in the skies’ burnt

    remains

    Andromeda, Ursa or Virgo…

     

    Is loneliness in every world the same I wonder?

  • Kιβωτός Ευσταθιάδης Γιάννης

    Εξαντλημένο

    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ 1964

    Ι.

    Γελούσε μόλις

    κι αν η μνήμη αμφιβάλλει
    η φωτογραφία
    τελεσίδικα το βεβαιώνει

    ασπρόμαυρο χαμόγελο
    με ελάχιστο κιτρίνισμα
    το γεγονός υπογραμμίζει
    αν και το ανεπαίσθητο
    φούσκωμα στις άκρες του χαρτιού
    αφήνει για την έκφραση
    αμφιβολίες

    είρων καιρός

    που διέρρευσε και τη
    φωτογραφία ακυρώνει

    μόνο εκείνο το φιλί της επιζεί.

  • Eλλειπτική Κοροπούλης Γιώργος

    Εξαντλημένο

    Παιδικό
    Θα λιγοστεύει η σελήνη
    ψηλά, δισκίο που αναβράζει·
    θα με τραβούν, καθώς χαράζει,
    απ’ της κουβέρτας μου τη δίνη… 
    Κάποιος θα σπεύδει να με πλύνει,
    τα πράγματά μου θα ετοιμάζει –
    και της μητέρας μου θα μοιάζει
    που πάλι με ξυπνά, με ντύνει 
    κι έχω εξετάσεις στο σχολείο…
    Στην αίθουσα θ’ αγωνιούμε,
    θα μας πουν: «κλείστε το βιβλίο»,
    δεν θα ’χω (μια ζωή!) διαβάσει·
    μονάχα στα κλεφτά, πριν μπούμε,
    έριξα μια ματιά στην πλάση.

  • Λεξιλόγιο και επίμαχα σημεία από δώδεκα εποχές Καλοκύρης Δημήτρης

    13,00 

    ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ

    1
    Η κόλαση είναι οι (Γ)άλλοι.

    2
    Η ιστορία του πολιτισμού
    είναι μια αλληλουχία μεταφράσεων.

    3
    Η Τέχνη περιίπταται στις αγορές

    4
    Ο λόγος υπάρχει για να εξαργυρώνει τη σιωπή.

    5
    Ο μύθος
    εκφράζει τις αναγωγές της απρόσωπης Ιστορίας
    σε προσωπικό γεγονός.

    6
    Η ζωή, ως λογοτεχνικό είδος,
    απαρτίζεται κυρίως από αστραπιαίες
    μεταφορές.

    7
    Ο Θεός
    είναι απλώς
    το πρόσχημα της μοναξιάς

  • Στον Ποταμό Κολύμα Φωκάς Νίκος

    9,00 

    ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ (β’)

     
    Μπροστά σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο, την ώρα που βασίλευε ο ήλιος,
    Μέσα σ’ ένα βαθύ σαλόνι, πρόωρα σκοτεινιασμένο από ψηλά
    Κι αγέρωχα έπιπλα, ώστε να μοιάζει με κρυψώνα θησαυρών,
    Η μουσική ακουγόταν σαν εμπειρία αποκτημένη κιόλας
    όσων ποτέ μας δεν θα ζούσαμε.

     
    Βασίλεμα ή χαράματα, σκοτάδι ή μέρα, ενώ περνούν τα χρόνια,
    Η μουσική φτάνει στ’ αυτιά σαν εμπειρία αποκτημένη
    όσων ποτέ του κανένας δεν ζει
    Αν επιλέξει για να ζήσει τον κοινό χρόνο των θνητών,
    Σάμπως να υπήρχε κι άλλος – όπως καμιά φορά μοιαζει να
    υπονοεί το πιάνο.