Ελληνική Ποίηση

ΜΙΣΗ ΩΡΑ

 
Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω
ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα
όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.
Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο
για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.
Έτσι στο μπαρ προχθές —βοηθώντας κιόλας
πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός—
είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.
Και το κατάλαβες με φαίνεται,
κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.
Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί
μ’ όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα,
χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,
χρειάζονταν να ’ναι το σώμα σου κοντά.

ΟΜΟΡΦΗ ΛΥΡΑ

 
Μνήμη Μήτσου Παπανικολάου

 
Καθώς αέρας
Πέτρες που έχτισε ο άνεμος
Το στάχυ θ’ αντέξει;
Το φύλλο του καλαμποκιού;
Η μέρα περνά
Με τους μεγάλους καθρέφτες της σιγής στα φτερά της
Πάνω απ’ τα έρημα μέρη του Καλοκαιριού
Παίρνει τα λίγα αγκάθια
Τις πέτρες χαϊδεύει
Αυτές που έχτισε ο άνεμος
Καθώς ταξιδεύει
Ενώ απ’ τα ψηλά βουνά κατεβαίνει
Σκοτεινός ο Χειμώνας
Ζητώντας ταυτότητες.

ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΠΟΛΗ

 
Οι προβολείς των στρατιωτικών αυτοκινήτων
λεκιάζουν τους λευκούς τοίχους των εκτελεσμένων

 
Βαθύτερα μες στο σκοτάδι του μέλλοντος
με σπρώχνουν τα φλας των φωτογράφων

 
Στο φως των γονατισμένων μαύρων φορεμάτων
στην υγρή αγκαλιά του χώματος
καθώς ξεπλένονται κορμιά μελανιασμένα

 
ένα σαπούνι ξέφυγε στ’ αυλάκι του, κυλάει,
πάνω του κάποια μέρα
θα γλιστρήσει το καθεστώς

(αν τ ολίαι δύσιες)

μβ’

Άγια  πνοή  της  μεγάλης που τον κόσμο

αυτόν λικνίζει δύναμη   παρακαλώ   και

στους άλλους    που τη θάλασσα του Αιγ

αίου να περάσουν πάνε  καλοσυνάτη το

ίδιο να φανείς          όπως σε μένα     που

ταχιά φερμένον από αγέρηδες της Θρακ

ης   έστερξες   λιμανάκια εξαίσια να προ

σφέρεις