Ελληνική Ποίηση

ΦΩΝΑΙ ΓΛΥΚΕΙΑΙ

Είν’ αι γλυκύτεραι φωναί όσαι διά παντός
εσίγησαν, όσαι εντός
καρδίας μόνον λυπηράς πενθίμως αντηχούσιν.

Εν τοις ονείροις έρχονται δειλαί και ταπειναί
αι μελαγχολικαί φωναί,
και φέρουν εις την μνήμην μας την τόσον ασθενή

αποθανόντας ακριβούς, ους κρύα κρύα γη
καλύπτει, και δι’ ους αυγή
ποτέ δεν λάμπει γελαστή, ανοίξεις δεν ανθούσιν.

Στενάζουν αι μελωδικαί φωναί· κ’ εν τη ψυχή
η πρώτη ποίησις ηχεί
του βίου μας — ως μουσική, την νύκτα, μακρυνή.

ΕΚΔΡΟΜΗ

 
Πιστεύω πως τα τοπία ορίζουν την τύχη μας
είναι εκεί – χάρτες φανταστικοί που μας περιέχουν
αναπνέουν με τους πόρους των σωμάτων τα λεπτά φύλλα
μεγαλώνουμε μαζί με τα δέντρα
περπατάμε μαζί στα ίδια όνειρα
βουνά χαμηλά μές στο πρωινό φως, δάση διαφανή
ξετυλίγονται αθώα στην αρχή τα μονοπάτια
μετά ο αέρας θα σβήσει τα ίχνη, θα χαθείς
το βάρος των ημερών που έζησες
ένα κομμάτι ασβέστης στην είσοδο της σπηλιάς.

(Το απόμερο κλάμα)

 
V

 
Το απόμερο κλάμα
Κι όμως σα να ’ταν χτες τα περασμένα…
Αυτή η θάλασσα που ανάσαινε κι ανέβαινε λυγώντας το κορμί της
ως το λαιμό μου και μέσα της χανόμουν
Κι ύστερα ο ήλιος να κυλάει σαν ξεχασμένη χάντρα στα ξύλινα
ζεστά πατώματα και τ’ αηδόνια του κήπου βυθισμένα στο πιο
λαμπρό σκοτάδι της φωνής τους
Σα να ’ταν χτες τα περασμένα
που εμπόδιο δε στεκόταν τ’ όνειρο μπροστά μου να περάσω
Όλα ανοιγμένα στην πανέμορφη πληγή
Καταρράκτες δακρύων και φως η αγάπη
Διάφανες πάνω στο κορμί μου οι μέρες Σα δέντρο πορφυρό
καιγότανε η δύση – εκεί στο κύμα μπροστά
Εκεί – στα χαμηλωμένα βλέφαρα της αγάπης
πάνω από όστρακα ξάφνου ανοιγμένα
Εκεί – στις χαμηλόφτερες βάρκες

(αν τ ολίαι δύσιες)

μβ’

Άγια  πνοή  της  μεγάλης που τον κόσμο

αυτόν λικνίζει δύναμη   παρακαλώ   και

στους άλλους    που τη θάλασσα του Αιγ

αίου να περάσουν πάνε  καλοσυνάτη το

ίδιο να φανείς          όπως σε μένα     που

ταχιά φερμένον από αγέρηδες της Θρακ

ης   έστερξες   λιμανάκια εξαίσια να προ

σφέρεις