Αναζήτηση

Η ιστορία αφορά σε μια ηθική γυναίκα, η οποία, όταν υποψιάζεται πως ο άντρας της είναι άπιστος, αποφασίζει να τον εγκαταλείψει. Ωστόσο, μέσα από μια σειρά ανατρεπτικών συμβάντων, αποκαλύπτεται πως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται αρχικά. Το έργο συνιστά ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της δραματουργικής τεχνικής του Όσκαρ Ουάιλντ, δηλαδή την αντιπαράθεση του κωμικού με το σοβαρό, ενώ σατιρίζει εύστοχα τα ήθη της βικτωριανής κοινωνίας.

Τι σημαίνουν σήμερα οι λέξεις «πολιτική» και «επανάσταση»; Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, για ν’ απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, χρειάστηκε να παραμερίσει τις έτοιμες λύσεις, έπαψε να σέβεται τη λογική του δόγματος, έδωσε μια νέα διάσταση στην επαναστατική προοπτική και, όπως λέει ο ίδιος: «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μιλάει εν ονόματι της εργατικής τάξης, παρά μόνον η ίδια η εργατική τάξη. Όταν λοιπόν ένας πολιτικός μιλάει εν ονόματι της εργατικής τάξης, του έθνους κ.λπ., πρέπει να ξέρουμε πως είτε απατά είτε απατάται. Τρίτος όρος δεν υπάρχει».

«Το δοκίμιο αυτό αποτελεί σύντομη περιγραφή της απονέκρωσης του μαρξισμού στις διάφορες διαδοχικές της φάσεις. Αν η σκέψη κλώθει τη μνήμη, όπως μας το δίδαξε ο Πλάτων, η εργασία αυτή είναι απόλυτα δικαιολογημένη αυτόν τον καιρό, οπότε ελλοχεύει η αμνησία.
Αν δε η νέα γενιά βρει σε αυτή την εργασία κάποιους επιπλέον λόγους για να υποδεχτεί με χλεύη τη λογοδιάρροια των απατεώνων, που μόλις τώρα ξεμασκαρεύτηκαν και να τολμήσει να αναζητήσει τον εαυτό της ως τα έσχατα όρια του αναγκαίου και σωτήριου σκεπτικισμού της, το πόνημα τούτο θα έχει εκπληρώσει όλες μου τις ευχές και τίποτε καλύτερο δεν θα μπορούσα να του ευχηθώ.»

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

 
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

 
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του υπερρεαλισμού, σε μη συμβατική μορφή γραφής, καθώς ο συγγραφέας συνειδητά απέφυγε τη βατή αφήγηση και την ανάπτυξη των χαρακτήρων, αποτελεί, σύμφωνα με τον ίδιο τον Αραγκόν, «μια μυθολογία του μοντέρνου». Το Παρίσι είναι το σκηνικό της αφηγηματικής πλοκής και το κείμενο εμπλουτίζεται με λεπτομέρειες, όπως, λόγου χάριν, αποκόμματα εφημερίδων, επιγραφές κτιρίων, μενού εστιατορίων, χάρτες.

Ένα βιβλίο βίαιο που δεν αφήνει όρθιο, ούτε σέβεται τίποτα: τέχνη, πολιτική, ηθική, δυτικό πολιτισμό. Μέσα από τις σελίδες του, όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας, «κάθε εικόνα δημιουργεί έναν κατακλυσμό» και είναι ίσως η στιγμή που ο Αραγκόν αρχίζει να περνάει από τον υπερρεαλισμό στο ρεαλισμό.