Ποιητικά

Ταξινόμηση κατά:
  • Το Σπίτι Ηλιοπούλου Ιουλίτα

    9,00 

    GASPARDELANUIT, λες και ξεκλειδώνεις το πιάνο,

     
    με μια ουρά σαν νυφικού που το έβαψε η νύχτα. Οι

     
    τοίχοι γίνονται καμάρες μαλακές, που τις λειαίνει

     
    ο ήχος. Κι αργά πολύ κινούνται κι απομακρύνο –

     
    νται… Το ξύλινο δάπεδο απαντά συντονίζοντας την

     
    επιθυμία. Ένα αντηχείο σπουδαίο, λες, του έρωτά

     
    μας. Αυτό το –ξένο– σπίτι.

  • Χρονοσυλλέκτης Πορφύρης Τάσος

    9,00 

    ΟΝΕΙΡΑ

     
    Όταν βλέπονται που και που κρατάνε τα προσχήματα
    Το ίδιο και όταν μιλάνε στο τηλέφωνο έρχεται όμως
    Η νύχτα κι ο ένας μπαίνει στου άλλου τα όνειρα και
    Μένει εκείνη η γεύση των φιλιών και των δακρύων να
    Ομορφαίνει τις γκρίζες μέρες του καθωσπρεπισμού και
    Μιας ανόητης αξιοπρέπειας.

  • Περί του Φλογιστού Ως ουσίας μετά βάρους και περί των προκαλούμενων αλλαγών εις το βάρος σωμάτων, μεθ’ ων ενούται Κοροπούλης Γιώργος

    Εκτός Εμπορίου

  • Φευγαλέα Ποιήματα 1975-2010 Φραντζή Άντεια

    Εξαντλημένο

  • Τα Γνωστά / The known Ανθολογία Ποιημάτων (1981-2000) / Selected Poems (1981-2000) Φωκάς Νίκος

    13,00 

    RANDOM SOUNDS
    Sometimes we accidentally leave the front door
    Intercom on and all the hubbub of the street
    Enters the house. Smugglers of some ceaseless
    Foreign transmission, we listen in on the dim,
    Random sounds of life, as if that life
    Were a conversation we’re taping.
    Life on the street is harrowingly painful.
    But comes to us strangely distorted,
    As if pain and anguish didn’t exist, as if simply pure sound,
    Ignoring the bleeding, the aging flesh. We think we hear,
    My friend, life from the land of the dead,
    Its vague sweet sounds.

  • Γραμματοκιβώτιον Ανεπίδοτων Επιστολών Ποιήματα 2002-2006 Βαλαωρίτης Nάνος

    11,00 

    ΙΔΕΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΓΟΝΟΜΕΤΡΟ

     
    Προκάλεσαν την πτώση πολλών
    πολιτισμών χτυπάνε χωρίς
    καμιά προειδοποίηση
    κι όταν μιλάνε

     
    κοιτούν λοξά δίχως ν’ αξιωθούν
    μια φράση να τελειώσουν
    παίζοντας λοιπόν τα βράδια
    της ασυνεπούς ερωτικής μανίας

     
    της οποίας είμαστε όλοι
    η αιτία και το αποτέλεσμα
    δεν υποκύπτουμε οικειοθελώς
    στο απερίγραπτο εκείνο νόημα

     
    της κάθε αράδας που προφέρεται
    με άδηλο ή ανάπαιστο ρυθμό
    πριν πέσει από τα χείλια σου
    το πρόσχημα της στιχουργίας

  • Μετάξι στον Κήπο Βέης Γιώργος

    10,00 

    ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΚΑΝΤΟΝΑΣ

     
    Ας ξεχάσουμε, λοιπόν, σήμερα τους αυριανούς τρόμους
    να ζήσουμε για μία μόνο στιγμή μέσα στον ήχο του φιλιού
    δεν υπάρχουν άλλωστε μυστήρια παρά μόνο μάτια
    κι ύστερα εκείνη η εξαιρετική θέληση για εξαφάνιση
    καθώς το τυχαίο μεταμορφώνεται ραγδαία σε αίγλη.

     
    Ναι το ξέρω
    η υπέρτατη πράξη είναι η σταθερή μη επέμβαση
    θα μπορούσε να είναι ακόμη η νύχτα ή ένα σκοτεινό ποτάμι
    αλλά πρόκειται απλώς για όλα αυτά τα υπέροχα ίσως,
    αν είναι δυνατόν, μάλλον δίκιο έχεις, έτσι θα έπρεπε να είναι

    που υπογράμμιζες με κόκκινο στα τελευταία σου γράμματα
    κυλάνε τώρα αργά μέσα στο μαύρο στόμα.

  • Ακτή Καλλιμασιώτη και άλλα ποιήματα Πατίλης Γιάννης

    9,00 

    Χειμέρια τα πράγματα

     
    Σε κρίσιμη κατάσταση τα μάτια
    σύννεφα μαύρα νοσηλεύουνε εικόνες

     
    περνάνε αστραπές μέσα στις γάζες
    κι ο κεραυνός στα τέσσερα σπασμένος

     
    Νύχτα χειμωνική συρμός χαλαζωμένος
    οι κλύδωνες της κλίνης σωπασμένοι

     
    και των κλειδών σου οι κύαθοι κλειστοί

  • Ποιήματα χωρίς Ιδιότητες Σελίδες από τους τόμους: 1983-2008 Κοροπούλης Γιώργος

    Εξαντλημένο

    ΠΑΡΑΒΑΣΙΣ
    Έτσι τον λίγο εξαγοράζομαι καιρό,
    έτσι κυλούν τα χρόνια· ώσπου – κάτι αλλάζει
    κι έχω έναν σφάχτη, ένα βάρος στο πλευρό
    κι ο χρόνος ο ίδιος τη Μορφή που με τρομάζει
    παίρνει… Μα τώρα θα τη σώσω απ’ τα γυαλιά
    κι από τα χιόνια που η ζωή έξω σκορπάει –
    τώρα που τίποτα δεν είναι όπως παλιά:
    Μπροστά μου όλη μου η ζωή ξαναπερνάει
    όπως ο ήρως που έπλασα την έχει ζήσει –
    γιατί αλλάξαμε σπαθιά, κι έχω νικήσει.

  • Με το Πράσινο του Χαλκού στα Χείλη και Κουγέας Βασίλης

    10,00 

    Ακούμπησα το κεφάλι

     

    Ακούμπησα το κεφάλι στην πέτρα
    και αυτή ονειρεύτηκε
    έφτιαξε φλέβες δεν ήταν πια ψυχρή
    είδε εικόνες από τη ζωή μου

     


    πήρα τη γνώση της
    πριν και μετά το λάξεμα
    τη φλόγα της ακίνητης αναμονής
    τη ζεστή στάχτη
    των περαστικών βημάτων

  • Βίαιες Εντυπώσεις των ετών 1975-2007 Αρμάος Δημήτρης

    Εξαντλημένο

    ΤΑ ΕΡΑΣΜΙΑ
    Η ΑΛΗΘΕΙΑ μαραζώνει ό,τι καλό
    Γι’ αυτό νωρίς μας το στερεί η αθανασία
    Κι άλλοι για μας και μεις για τ’ άλλα όλο φτωχότεροι
    Μάθαμε να γερνάμε με το δάκρυ
    Σ’ όποια τζέπη κι αν ψάξουμε
    Θα σύρουμε ξεδίπλωτο
    Το προαιώνιο μαντίλι του σταθμού