Ποιητικά

Μαύροι ειν’ οι αριθμοί
απ’ την αρχή στα ζάρια,
κουκκίδες, άνθρωποι πολλοί,
του κύβου ζωγραφάδια.
Μες στην λαϊκή μας γλώσσα,
βρίσκω μόνο την χαρά,
βρίσκω λέξεις, βρίσκω γρόσια,
και τον μαύρο μου γαμιά.
Τώρα, ψυχαναλυτή, στάθηκες
στα πόδια σου.

Γ’

 
Κι όταν όλα σταματούν, όλα αρχίζουν, μ’ ακούς;
Όσοι έφυγαν έρχονται, βαριά, μ’ αργό καταπάνω, πάνω μου βάδισμα
Προσπερνούν και ακίνητοι τρέχουν
Με κοιτούν μ’ ένα γάβγισμα κόκκινο
Την ανάσα μου από κλάμα βαθύ παίρνουν
Και βογγούν και ξαφνιάζονται, σαν τα πουλιά να κρύψουν πού
Να δουν, να δουν τι; Την αλήθεια.

 
Τα τρομερά γραμμένα τους οι άνθρωποι, νύχτα φωνάζουν
στη σιωπή τους
Και το χέρι του ανέμου κρατούν
Ένα φύσημα όλοι μας στην πιο, την πιο, την πιο καταιγίδα.

ΑΝΤΙΚΡΥΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

 
Τι σύννεφο το πρόσωπο του ανθρώπου
Ή μάλλον σύννεφα που απ’ την απόσταση
Μας στέλνουν μιαν ενιαία εικόνα
Και συνεπώς παρ’ όλη του την πολλαπλότητα
Το εμπιστευόμαστε για σκέτο.

 
Έτσι και το δικό σου – με την ώρα
Πήρε να διαιρείται, να σκορπά
Σε λίγα συννεφένια ράκη
Που ανάμεσά τους με κατάπληξη αντικρίζαμε
Να μεγαλώνει ολοένα το γαλάζιο.

 
2001

Τειχοσκοπία

 
λάϊνον χιτώνα

 
Στης μαιζονέτας του την πέτρινη θαμμένος κουστουμιά
για όσα κακά στον εαυτό του έχει κάνει
η αντίμαχή του μοίρα του προκάνει
βάσανο και γλυκειά παρηγοριά

 
ωραίας γειτόνισσας να βλέπει το χορό
όταν τα ρούχα στη βεράντα της απλώνει
ή όταν σκύβει να τινάξει το σεντόνι
της ομορφιάς της σπέρνοντας εικόνες στο κενό

(ΣΕΛΕΣΤΙΝΗ)

 
ΙΙΙ

 
Μου ’λεγε ο Περίπατος Γέροντας, θα δεις, oσονούπω θα
λιώσουν τα φτερά σου Στον πρώτο ασπασμό τα φτερά σου
θα λιώσουν σαν κεράκι ανάμεσα στα χέρια του Και εξ αιτίας
της παραφοράς του για σένα Τίποτε δεν ξέρεις

 
Εγώ τα ’ξερα όλα για μένα και
για κείνον τα ’ξερα όλα
Τον είδα σε ολόσωμο όνειρο τον είδα
στην ομίχλη ενός χαμόγελου βυθισμένο

 
Αλλά βαθιά σωπαίνοντας
επειδή ο έρως

 
Ακολουθούσα ως τη θάλασσα τα βήματά του
Κάτω οι πέτρες μοσκοβολούσαν λόγια
που μήτε τ’ άκουσε ποτέ κανείς
Κι αν τ’ άκουσε δεν τ’ άκουσε
μέσα σε άλλα λόγια κουρασμένα