Ποιητικά

Οι κραυγές της Ελένης. Το πουκάμισο.
Τα τείχη. Ο αέρας της παραλίας. Μετά σφαχτάρι.
Και φονικό. Μ’ αρέσει ο πόλεμος.
TELEXNO 5
Long before humans did, some trees
and rats began to wonder about the random
variables of speech. To match with their sheer
competence, the humans invented the arts, thus
inverting the issue, to their benefit.
You see, the rats and trees lack good manners,
they are malicious, indifferents. Best Regards/ K.S.

Ου τόπος

 
Καιρός να διαλέγουμε τους αναγνώστες μας
Βύρων Λεοντάρης
Ι

 
Καιρός να γυρίσουμε στις παλιές μας συνήθειες να
Γράφουμε ποιήματα κυκλοφορώντας τα χέρι–χέρι
Όπως τις προκηρύξεις στους δύσκολους καιρούς καιρός
Ν’ ανταμώνουμε στα παλιά μαγέρικα βουτηγμένα
Στη μυρωδιά του κάρβουνου και της ρετσίνας με τα
Βαρέλια σε δυο σειρές στο βορεινό τοίχο να βρέχει
Και το ταβάνι να στάζει παλιά ρεμπέτικα κι
Ηπειρώτικα μοιρολόγια κι οι στίχοι μας μουλιασμένοι
Στο ψωμί και το κρασί μεταλαβιά στους λιγοστούς
Αμετανόητους θαμώνες
«Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μας
Πίετε εξ αυτού πάντες τούτο εστί το αίμα μας».

βυζαντινή

 
ανεμότρατα κι ανεμοσύρτισσα βυζαντινή βαθύγελη γοργώγόνατη
δροσόστηθη και ελισσώ ζαρκαδόπελη ηώχειλη θαλασσόπυρη κι
ιερωμένη κυματόμορφη κυπαρεισάτιδα λαγαρή λιβιδώ
μελιχρογάλανη νήνεμη ξαστερόπλοη οφιόμηρη και πευκοβλέφαρη
ρήγισσα σαρκόσαρκη τετράχορδη υφαντώ φεγγαρόμυαλη και
φυκομαλλούσα χιμερική ψιθυρόστοργη ωκύψυχη
.
το σκοτάδι μας έφευγε με πλατιά κύματα κατά το ηλιοβασίλεμα η
θάλασσα προ
χωρούσε με πα
φλασμούς και ανα
φιλητά
.
Η υγρασία μας σερνότανε στην άμμο
.
ψευδίζουνε τα χρόνια
που μας κοιτούν

θέση
Εδώ στέκομαι
σ’ αυτή την ερημιά που κάποτε ήταν λεωφόρος
κατακτημένη από ζωντανές σημαίες και τραγούδια
-τώρα περνάνε μόνο μεσ’ από το αίμα μου
κάθε φορά που ξύνω τους τοίχους να ξεθάψω το σύνθημα
την προδομένη εκείνη λέξη βουτηγμένη στα δάκρυα
τη λέξη που ξεκίνησε μα δεν έφτασε ως εμάς.
Εδώ στέκομαι
και μάχουμαι την πέτρα και τη γαλήνη σας
και σπάω πάνω της τα δάχτυλά μου και τα χρόνια μου
εδώ στέκουμαι κι απόψε
ανεμίζοντας τα κουρέλια τούτα της φωνής μου
κι ακούω την έρημη καρδιά μου να βροντάει
και να τελειώνει σβήνοντας από στίχο σε στίχο.

Ο ΚΑΡΠΟΣ ΚΑΙ Η ΓΗ

 
Αναστενάζει και πλευρό γυρίζει ο κόσμος
Και με ταχύ παλμό
Συνεχίζει τη ρότα της η ζωή

 
Σαλεύει και σεισμός απ’ την αρχή
Μέχρι να βρει το βήμα της
Ρυθμό και τα σπλάχνα της κύματος
Την αρμονική να ταξιδέψουν

 
Από τον ένα κόσμο στον άλλον
Από τον μέσα κόσμο στον επάνω
Κι από τον έξω κόσμο στον κάτω
Να ξαναγραφτούν απ’ την αρχή

 
Με τρόπο που αυτή η αρχή
Να οδηγεί με νόημα και συνέπεια
Σ’ ένα τέλος